خیابان را سراسر مه گرفته‌ست

شهر خلوت شده، کسب و کارهای زیادی تعطیلن، شرایط اضطراری بر کسب و کارهای فعال حکمفرماست، مهمونی‌ها و بیرون‌رفتن‌ها تعطیله، سفر تعطیله، فوتبال تعطیله و .

تنها نگرانی شخصی من این روزا اینه که باعث انتقال ویروس به خونه نشم. بابا از پنجاه روز پیش که عمل قلب انجام داد، عملا قرنطینه بود و اجازه رفت و آمد نداشت. مامان هم به خاطر نگهداری از بابا خودش رو قرنطینه کرده بود و رفت و آمدی نداشت. دانشگاه‌ها هم تعطیله و برادرم خونه‌ست. تنها کسی که از خونه بیرون میره منم که به خاطر کارم مجبورم همچنان در رفت و آمد باشم.

سبک زندگی جدید البته اونقدرها برای من عجیب و سخت نبوده. من هیچوقت اهل معاشرت و بیرون رفتن دائم و در جمع بودن نداشتم و از این نظر چندان تفاوتی نکرده شکل سپری شدن روزام. تنها تفاوتش باشگاه نرفتنه که خب فعلا چاره‌ای نیست.

ویروس البته یه برکت موقت هم داشت که امیدوارم برای دوران پساکرونا هم باقی بمونه و اون تغییر شکل ساعت کاری‌مونه. فعلا به طور آزمایشی به جای روزانه سرکار رفتن، با سیستم 24-48 کار می‌کنیم و این 48 ساعت به قدری نیازم به استراحت و فیلم دیدن رو تامین می‌کنه که بابت این یک قلم باید از کرونا ممنون باشم.

معلوم نیست چقدر طول می‌کشه تا از شر کرونا خلاص شیم، معلوم نیست چندتامون مبتلا میشیم، چندتامون می‌میریم و چند نفر رو از دست میدیم اما من یکی بیشتر از همه چیز، دوست دارم زنده باشم و از سیستم کاری 24-48 در دوران پساکرونا لذت ببرم.

امید که باشم و باشیم و ببینیم.